به نیت هر کسی که امروز این پست رو میخونه یه فال از حافظ شیرازی گرفتم...این اومد...

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد          

                                              وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است  

                                              طلب از گمشدگان لب دریا میکرد

مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش

                                             کو به تایید نظر حل معما میکرد

دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست

                                             و اندر آن آینه صد گونه تماشا میکرد

گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم

                                              گفت آن روز که این گنبد مینا میکرد

بی دلی در همه احوال خدا با او بود

                                             او نمیدیدش و از دور خدا را میکرد

این همه شعبده خویش که میکرد اینجا

                                                سامری پیش عصا و ید بیضا میکرد

 گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند

                                             جرمش این بود که اسرار هویدا میکرد

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید

                                             دیگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد

گفتمش سلسله زلف بتان از پی چیست

                                               گفت حافظ گله ای از دل شیدا میکرد

شما رو نمیدونم ولی من هر بار دیوان حافظ رو باز کردم پتمو ریخت رو آب...داستان من و حافظ یه جورایی دلیه...میخوام تو پست هام هر بار که تونستم دیوان حافظ رو باز کنم و هر غزلی که اومد رو براتون بذارم...امروز این شعر برای من اومد...

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت    /   جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک         /   باور مکن که دست ز دامن بدارمت

محراب ابرویت بنما تا سحر گهی          /   دست دعا برآرم و در گردن آرمت

گر بایدم شدن سوی هاروت بابلی        /   صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت 

خواهم که پیش میرمت ای بی وفا طبیب /  بیمار بازپرس که در انتظارمت

صد جوی آب بسته ام از دیده بر کنار        /  بر بوی تخم مهر که در دل بکارمت

خونم بریخت و از غم عشقم خلاص داد    /   منت پذیر غمزه خنجر گذارمت

میگریم و مرادم از این سیل اشکبار          /  تخم محبت است که در دل بکارمت

بارم ده از کرم سوی خود تا به سوز دل     /   در پای دم به دم گهر از دیده بارمت

حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست /  فی الجمله میکنی و فرو میگذارمت